به گزارش عصر بشاگرد به نقل از پايگاه اطلاع رساني بسيج سازندگي، قرار بود براي اردوي جهادي بروند. اما نگفته بودند كجا. هيچ كدام از مسافران هم فكرش را نمي‌كردند به محروم‌ترين جا بروند. جايي كه از خانه خبري نباشد و مردمش در كپر زندگي كنند. خانه‌هايي از شاخ و برگ نخل خرما. هيچ وقت تصورش را هم نمي‌كردند هنوز باشند كساني كه بهترين غذايشان نان باشد. اما وقتي ديدند، باور كردند. تنها اشك‌هايي كه بدون اجازه بر گونه‌هايشان راه گرفته بود، بغض سنگيني كه راه گلويشان را بسته بود، مي‌شكست. مهسا جاور، پاروزن روئينگي هنوز از ديدن بشاگرد و زندگي مردم صبورش شوكه است: «به ما گفتند بياييد اردوي جهادي. خبرنداشتيم كجا، اما رفتيم. من اصلا فكرش را هم نمي‌كردم هنوز چنين جاهايي تا اين حد محروم هست. جايي كه يك خانواده 9 يا 14 بچه داشته باشد بچه‌هايشان پا برهنه روي خاك و سنگ و... راه مي‌روند. دختر بچه كوچكي بود كه يك جاي سالم در پايش نمانده بود. خانواده‌اي بود كه بهترين غذايشان نان بود يا عدس، يا ماهي كوچولوي 10 سانتيمتري كه گوشتي نداشت و همه‌اش استخوان بود كه مي‌خوردند. خانه نداشتند، در كپري زندگي مي‌كردند كه با چوب و برگ‌هاي نخل خرما ساخته شده بود و يك ملحفه زيراندازشان بود. پيش خانمي رفتيم كه بچه‌اش همان شكل و شمايل بچه‌هاي قحطي زده آفريقايي را داشت. صحنه‌هايي كه با تماشاي آن فقط گريه كرديم.»